Aste Nagusia

Iritsi dira festak Pacaipampara, ta ni kamara gabe hemengo giroa islatzeko, azaltzen saiatuko naiz.

Herriko plaza kaleko saltzaileez gainezka dago, apenas dago zirrikiturik ibiltzeko. Hauek herriz herri beren produktuak saltzen dabiltzanak dira eta euren denetan bizi dira, lo hortxe egiten dute, jan ere, beharrak ba txokoren batean edo, ez dakit baina hemen sekulako kiratsa dago. Ta klaro hanibeste jenderen artean ezin ba nire lagunak aurkitu asi que apenas egin dut ezer. Atzo gabean nire hemengo familiarekin Castillo dioten espektakulua ikustera joan nintzen. Ez nuen ezer handiri kespero eta akaso horrexegatik harrituta geratu nintzen ikusi nuenarekin, su artifizialez eta petardoez ekipatutako kainaberazko eraikin altu bat montatua zegoen zeinetatik argiak etab ateratzen ziren baina modu programatuan, Donostian ditugun suen antzerakoekin amaiera emateko. Aste nagusian nengoela zirudien, asko gustatu zitzaidan.

Gaur goizean etxekoekin mezetan izan naiz. Urteko egunik garrantsitsuena da, Asuntzioko Ama Birginarena eta kuriosidadez bada ere joan egin naiz. Ta hor ezin esan diferentzia nabarmenik topatu udanik EHrekin, hori bai, jendea gainezko, beren gauzekin, betiko desorganizazioa baina tira. Ateratzean apaizetako batekin hizketaldi txiki bat izateko abagunea izan dut eta hra non 7 urterako Argeliara joateko prest dagoen, buf iruditu zait ez duela oso argi nora dihoan, nik uste pixkat arduraturik utzi dudala baian arrazoiarekin.

Ahazten zitzaidan. Nik ez dut ikusi baina esan didatenez atzo gizon bat ibili omen zen plazan zehar bere haur jaio berria doain eskeiniz, berak ezin zuela eta haren kargu egin eta hemen ondoko herriko emakume batek hartu duela.

Amaitzeko, hemen uzten dizuet aurreko eguneko mobilizazioko argazki bat.

Ondartza/Mendia (2)

Astelehena 4: Goizean etxeko laneatan laguntzen geratu nintzen. Gauena kasulaidadez (como no) urtebetetze festa batean azaldu nintzen baina denbora gutxirako.

Asteastea 5: Egun honetan ya Gerentearekin elkartu nintzen nik pentsatuta daukadan lanaz hitzegiteko. Atsaldean area guztietako arduradunekin elkartzeko konprometitu ginen baina nada.

Asteazkena 6: Ohiko atzerapenarekin eta ni pertsonaldi jendaren bila joan behar izanik baina azkenean bilera gauzatu zen. Oso kontentu atera nintzen, bentan positiboa. Gero eguerdian beste eskontza bat ikusteko parada izan nuen ofizinan baina oraigoan argazkiak ateratze nintzan eskatu zidaten, bideoren bat ere asi que bodako fotografoa nintzela esan daiteke.

Osteguna 7: uste dut datekin nahasteren bat izan dudala, osteguna hilak 9 baitzen. Beno, goizean lanean baina ya funamendu pixkatekin, jendeakin hitzetan etab, gero hurrengo eguneko mobilizazioaren prestaketak eta gauen hizketaldi luzea hemen nagoenetik nire lagun minenak diren marco eta Aldorekin.

Ostirala 10: udaletxeko langileeak, ingurumenaren aldeko mobilizazioara etorritako milaka jenderentzako janaria prestatzeko konprometitu ginen eta hortan igaro genuen goiza. Gerokoa uste dut azaldu dudala dagoeneko.

Larunbata, Igandea: dagoeneko nekatuz naiz idazteaz (eta zuek irakurtzeaz seguro) asi que motza izango naiz
. Gaixo nengoen asi que basicamente ohean egon naiz liburuak irakurtzen.

Astelehena: lanean.

Uffffffff, bukatu dut. Barkamenak aktsak guztiengatik.

Hábleme en cristiano!

Bueno por fin me he animado a escribir en castellano pero que no sirva de precedente. Lo hago más que nada por Wilmer, de quién soy su discípulo, Esti qu es mi ángel de la guarda y mis amigos de Pacaipampa, especialmente Marco, el Vasco Arana y Giselita. Tamabién para mi amiga Paloma con quién a veces discuto si compartimos nacionalidad o no, jeje.

Ni es mi intención contar gran cosa, la verdad es que a veces me parece que no hago más que escribir y repetirme. Tan solo quiero que sepan que también me acuerdo de ustedes y aquí teneis pues constancia de ello.

Me encuentro de maravilla en Pacaipampa pero a uno se le hace dificil acostumbrarse a TODO. Venía informado sobre cómo iba a ser esto pero la verdad cada día qué pasa me sorprendo más de algunas cosas. No sabría explicarlo, a los de acá por supuesto que no lo entenderán pues para ellos es lo normal y para los de allá pues tendrían que venir y vivir unos día para comprenderlo, la verdad es que me siento muy afortunado de tener esta experiencia única.

Siempre hay cosas de las que uno puede quejarse, con la mentalidad europea claro, pero hay otras muchas cosas que me han sorprendido en positivo. Nunca pensé que la gente me trataría tan bien, me saludan por la calle con mi nombre cuando yo apenas recuerdo unos cuantos, tengo amigos que son casi como de mi kuadrila, la familia con la que convido me trata de maravilla y en el lugar donde trabajo, la Municipalidad, la gente se muestra amable para ayudar en lo que les pido.

Con esto termino, saludos a todos.

Ondartza/Mendia (1)

Uztaileko azken astelehenetik ekingo diot: egun honetan Xabik eta Palomak bere etxera gonbidatu ninduten beraiekin afaltzera, han Deisy eta Yang-ekin elkartu ginen. Bua, momentu batez bazirudien berriz ere etxean nintzela EHan, behar nuen horrelako zeozer. Patata tortilla jan, Piperrak entzun ... eta nola ez gure politika kontuetaz hitzegiten amaitu genuen azkenean Xabi eta ni ez besterik geratzen ginela ohartu ginen arte. Goizeko ordubiak ziren eta auzoa ere munduko seguruena ez zenez ha lotan geratzeko gonbiteari baiezkoa eman dion.

Asteartea 30: Piuran nengoela zer egin jakin ez eta zorte onez CIPCAren egoitzatik erretrasmititzen duen Radio Cutivalú-ko kide batzuekin kostatko toki batetara joan nintzen haiek lan bat zutela eta. Herria Colán zuen izena eta ondartza ikustearekin batera Donostko oroitzapenak etorri zitzaizkidan gogora, oso toki plota zen, argazki batzuk ikusgai dituzue hortarako dudan web orrian.

Asteazkena 31: Ya konfidantza pixkt hartu nuen Piuran bakarrik ibiltzeko eta zentrula gerturatu nintzen behar nituen erosketak egiteko.

Osteguna 1: Buelta Pacaipampara baina oraingoan autobusean (pentsatzea ere haraino iritsiko zela bideo horietatik!). Iristean hantxe nuen nire familia berria ni jasotzeko prest. Aurkeztu egingo dizkizuet: aita irakasle eta herriko alkate 9 urtez Salomon da, ama berriz Margarita, bi seme ta alaba dituzte hirurak Piuran bizi direnak, orain horietako aurra haiekin dute, 12 urteko Oliverrek azken 10 urteak hemen igaro ditu bere aitonekin.

Ostirala 2: buelta lanera baina ez luzarorako, atsaldean futbolean aritzeko gonbidatu baininduten, udaletxeko langileen artean, alkatea barne. Gol bat sartu nuen.

Larunbata 3: Alkateak gobidatuta autoz 4'30da dagoen Totora herrira joan ginene udaletxeko langile gehieneak goizeko 4tan habiaturik. 50bat pertsona izango giene 4 kamionetetan asi que pentsatuko duzue nola gindoazen. Antza festak ziren egun hartan eta hurrengoan eta alkatera konprometitua zegoen gu hara eramatera. Nik mendian ibiltzeko aprobetxatu nuen. Bi orduko ibilaldiaren ondoren (por cierto batere ezagutzen ez nuen unibertstateko jendearekin) iritsi ginen helmugara, laku zoragarri abt, argazkiak ere hor nonbait dituzue. Bueltatu bezain pronto zaldi lasterketa, beno exibizioa esango genuke hobe. Ta gauen, nola ez, festa, ta nik non lo egingo nuen ez nekiela, hor bakoitza bere kasa moldatu behar. Azkenean eskerrak Salomon azaldu zitzaidan lotako lekua eskeiniz, bazuela berak lagun bat han eta ohe bat utziko zigula bihontzat.

Igandea 3: Jeiki ta nire harridurarako han zeuden ia langile guztiak eta prentsa ere. Azkenean Pirako telebistarako, irratirako eta errebista batetarako elkarrizketak egiten amaitu nuen, argazkiak atera zizkidaten eta inkluso bertako gaztak promozionatzeko spot batean parte hartu nuen. Beno atsaldean berriz ere zaldi lasterketa izan genuen baina oraigoaz emakumeekin. Ta gero festa, betiko moduan, baina oraingoaz gazki pasatu nuen, asko ya oso edanda zebiltzan eta hemen norbaitek arrapatzen zaituenean ezin ezetz esan. Ta beraiek eskeinitako edan egin behar, bereiek dioten bezala, politika da. Ta claro nik Cañazo deakoa ezin sikiera usaindu. Gero nahiko dute ni bertakoekin sozializatzea, baina nola? ez naute lasai uzten, batzuk gainera iraindu egiten naute meatzekoa naizela pentsatuz. oso argi ibili behar naiz mozkorretatik alde egiteko, beno eta nirekin dantza egin nahi duten emakumeez ere, egia esan. Pacaipamparako buelta show itzela izan zen. Gaueko 10etan habiatu behar eta azkenea 12tan betiko moduan, gero txoferra mozkorturik atera genuen dantzalditik, horren ordez bida hauetan sekula gidatu gabeko bat jarri zen (eta benetan hontarako karnet berezia behar litzatekeela). Hasi bezain pronto beste bideahartu genuen, kamionetaren atzeko partean txoferra eta beste mozkor bat genituen denbora guztian tontakeriak (baina barregarriak) esaten lotan saiatzen ari ginen beste 7ekin batera (txoferraren semea barne). Gero herriko umeak atzetik korrika genituen beren linternarekin kamionetara igo nahian (bestela oinez jeitsi behar zuten zihoazen tokira, ausaklo zenbat denboraz) ta klaro ez zegoen ba leku gehiagorik, handik geroxeagoara konturatu ginen manten hartetik bat azaldu ziatzaigula. Goizeko 5etan iritsi ginen eta hurrengo goizean oski ez nintzen lanera joan.

And the Winner is ....

Buf, oraingoan denbora dexente igaro dut idatzi gabe baina lanpetu xamar ibili naiz. Nire lana ya guztiz definitua dago eta asi neiz martxan 8:00-13:00, 14:30-18:30, 19:30-20:30 ordutegian, tartean otorduetarako ditudalarik, aunque aitortu beharra dauakt presio handirik ez dudala laneran, martxa lasaiean nabil, ez baitut inor nire nagusia denik.

Asko dut kontatzeko eta bi mezutan banaduko dut, lehen hau orokorxeagoa da eta bestean ya egunez egun joango naiz gauzak kontatzen.

Hasteko jakinarazi behar dizuet ahul xamar ibili naizela azken hiru egunetan. Ostiralean apetitua gabe jeiki nintzen eta gaur arte apenas jan dut ezer, sueroa hartzen ibili naiz, indarrak ere faltan nituela somatzen nuen eta apenas jeiki naiz ohetik, irakrtzen ibili naiz, buruko min pixkat ere, ... baina tira halako molestia handirik ere ez dut izan eta etorri den bezala supongo que joango dela, orain behintzat ofizinan nago eta ondo antza denez. Hori bai hemen medikutan jolastu beharra iza dut. Hasteko emakumeek beren hilekorako hartzen dituzten pastillak erosi eta hartu ditut amesgaiztoko bidaia horietan (eta ez nabil exageratzen) marea ez nadin. Gero egun hauetan izan dudan buruko mina usatzeko etxean topatu dudan jarabe bat hartu dut, paracetamol dauka asi que onerako izango dudala pentsatzen dut. Zer gehiago, beno ura potabilizatzeko pastillak. Diarrearentzako pastillak ere baditut eta egun hauetan gainera sueroa ere hartu dut. Ahazten zaidan zeozer egongo da bian vamos que hemengo janaria guztiz naturala baina gero nik a ze nolako nahasteak egiten ditudan.

Ba ostiralean bertan ere izan zen beste zeozer, argazki kamara matxuratu nuen! eta ez dut uste konpontzerik izango dudanik. Lurrera erosi eta objetiboa kamaratik atera zen. Badakiat dela ia bi urte erosi nuenean apostuak egiten ibili zirela koadrilan ea noizko berria behar (ze daramadan istorialarekin ...) baina sentitzen dut esatea inork ez duzuela asmatu.

Eta hori gutxi balitz orain badirudi nire bertako ONGa molestu xamar dabiltzala nirekin, beno nire ustea da, zuzenean ez baitut hitzegin beraiekin biana hala dirudi. Txosten bat idazteko eskatu zidaten lehen hilabete honen balorazio pertsonalari buruz eta ez zaie asko gustatu zenbait gauzetan ni kritiko xamarra izatea haiekin. Beno, espero zitekeen. Inportanteena da hartu naen familiarekin ezinhobe nagoela, haien seme euskalduntzat naukate, eta lanean nabilen udaletxean ere ustez oso kontentu daudela.

Bertako jendeak ere asko apreziatzen nau, denei agurtu eta hitzegiten diedanez oso ondo tratatzen naute eta errespetu handia didate. Udaletxeko gerentean ere esan dit harrituta daude zeren azkar integratu naizen herrian eta pozik daudela nola sozializatzen naizen. Hemengo askok gutxitasun konplexua dute baina ni uneoro saiatzen naiz argi uzten itxura desberdieko izanik ere beraien parekoa naizela, uste dut ulertzen dutela pertsona ona naizela eta ez dudala asmo txarrik.

Agurtzearena atera denenz modu kontatu egingo dizuet kurioso baita. Herriko jendearekn ere antzeko da baina landa guneetara atera eta batenbat ikusi ezkero hau da protokoloa: 1-"¿Como está (nik)?", 2-"¿Como está (berak)?", 3- eskua eman, 4- momentu bat itxaron, 5- eskua eman, 6-"Ya, nos vemos (nik)", 7-"Ya, nos vemos (berak), 8-joan. Oso ohiko den beste esaldia "¿Qué dice?" da.

Bestalde permitituko didazue aitortzea humiltasun osoz bertako nexkentzat oso erakargarria naizela. Ez barrik egin, halaxe da, esan egiten didate, ta klaro ni ez harrotzen saiatzen naiz baina zaila da, jeje.

Zer gehiago, beno hemen sekula ezagutu gabeko jaki pilo bat dastatzen ari naiz, baina ez prestatzen eragatik bakarrik baizik eta han aurki ez ditzakegun produktu pila bat dituztelako, harrigarria da, egunen batean azalduko dizkizuet. Animaliak ere nonahi topa daitezke kaleetan zear. De hecho iratzargailurik ez dudanez oilarrarekin kikirikiarekin esnatzen naiz goizeko 6:30ak aldera. Geroxego astean diran txerriak dena delako soinua ateratzen, denetik entzuten da hemen.

Behin baino gehiagotan errepikatu dut hau oso desberdina dela guretik. Baina hasieran batean ikus daitekeen gauzetaz baino pertsonen jokabidean nabari dut nik aldea batipat. Hemen imaginazio handia eduki beharra dago askotan jendeari ulertzeko, oso zaila da beraiek espero duten bezala konportatzea baina oraintxe ez dakit ba nola esplkatu. Begira adibidez bertakoei nekez antzungo diezu ez esaten, edo ezin duela, beti ongi da, "de aqui lo vemos " edo antzeko zeoezer naiz eta aldez aurretik jakin ez duela egingo, asmatu beharra dago. Eta denborarekin berdin. Ogiaren bila joan nintzen aurrekoan eta 20 minutu itxaroten esan zidaten, azkenean ordubete izan zen; fotokopiak ateratzera joan eta dendakoa ez zegoela, laister zetorrela, gero jakin nuen gosaltzera joan zela herriko beste aldera, ordubete barru edo bueltatko zela, eta bien bitartean ni han itxoiten eduki nahi ninduten bi orri besterik ez fotokopiatzeko, esatea zuten eta bueltatuko nintzen geroxeago! en fin, pazientzi, hemen ezinezko da zeozerk molestatzea, umore onez ez bazaude jendeak ez dizu begi onez ikusten asi que badirudi inor ezin daitekeela sekula kexatu ezertaz. Harritzen nauen beste gauza bat zera da, jendea segituan distraetzen dela bestelako gauzekin norbaitekin hizketan dagoenean. Zer esan nahi dut, akaso norbaitekin hizketan nahiteke baina bapatean norbait azaltzen bazaio edo besterik gabe zeozer egiteko okrrentzia badu hortxe utziko zaitu hizketan bakarrik. Zaila daimaginatzea baina hal gertatzen da ba, zaila da askotan elkarrizketa bat eramatea norbaitekin.